Μνήμες φωτιάς

Οι στρατιώτες καρφώνουν το κεφάλι στην άκρη μιας λόγχης και το μεταφέρουν στη Ρεσίφε, για να σαπίσει στην πλατεία και για να μάθουν οι σκλάβοι πως ο Ζουμπί δεν ήταν αθάνατος. Το Παλμαρές έπαψε να υπάρχει. Κράτησε έναν αιώνα και είχε αποκρούσει πάνω από σαράντα επιθέσεις αυτή η μεγάλη ανοιχτή έκταση ελευθερίας στην αποικιοκρατούμενη Αμερική. Ο αέρας πήρε τις στάχτες των μαύρων προμαχώνων του Μακάος, του Σουμπουπίρα, του Νταμπραμπάνγκα, του Ομπένγκα, του Ταμπόκας και του Αροτιρένε. Για τους νικητές αυτός ο αιώνας ανεξαρτησίας του Παλμαρές περιορίζεται σε μια στιγμή, όταν οι μαχαιριές αποτέλειωσαν τον Ζουμπί, Θα έρθει η νύχτα και δε θ’ απομείνει τίποτα κάτω απ’ τα παγωμένα αστέρια. Όμως τι μπορεί να ξέρει η αγρύπνια μπροστά σ’ αυτά που ξέρει το όνειρο;