Για τέσσερα χέρια

«Κωνσταντίνε μου, το κοινό θέλει οδηγίες χρήσεως.

Πώς γνωρίστηκαν αυτοί οι δυο; γιατί γράφουν μαζί; Τι είναι αυτό που γράφουν; Ποιητικό; Περιηγητικό; Συνομιλούν τα κείμενά τους; Τα έγραψαν ταυτόχρονα ή εναλλάξ; Πριν ή μετά; Οριζοντίως ή καθέτως; Υπάρχει μία ιστορία;

Άσ’ τους καλύτερα, λέω, αυτά θα τα βρούνε διαβάζοντας. Εγώ άλλα πράγματα ξεκίνησα να αναρωτιέμαι, εντελώς άλλα. Φυσικά και είχα αρχίσει να γράφω «από πριν». Όπως κι εσύ. Μετά συναντήθηκαν τα κείμενά μας. Κοιτάχτηκαν και γουργούρισε το στομάχι τους. «Κάπου δεν σε ξέρω εσένα;» Ακούμπησαν το ένα στο άλλο κι άφησαν αποτυπώματα. Μπλέχτηκαν. Ρούχο γυρισμένο ανάποδα, και μάλιστα αφοδράριστο, να φαίνονται οι ραφές. Την «ιστορία» την μαντεύει κανείς, παρακολουθώντας τις μπλεγμένες κλωστές, ψηλαφώντας τους κόμπους…

[...]

Dearest, πρόσεχε, πρόσεχε πολύ.

Το κοινό λέει ότι θέλει τούτο κι ότι θέλει εκείνο, μα αν κάνεις το λάθος και τους το δώσεις, σ’ αφήνουν μετά με τη μοναξιά σου δεκαπλασιασμένη. Και η αλήθεια είναι πως ένα θέλουν μόνο, πάντα το ίδιο: να τους επιβληθείς και να τους σύρεις εσύ από το γιακά στον τόπο σου.

Η αλήθεια πάντως είναι πως δεν γίνονται ακριβώς «κοινή ιστορία» τα κείμενά μας, ούτε ξέρω αν ήταν ζητούμενο να γίνουν. Απλά συναντιούνται κάπου και κάπου αλλού απομακρύνονται. Χορευτικώ τω τρόπω, ακριβώς όπως το επισημαίνεις.

Κοίτα όμως και την κινησιολογία μας.

Εσένα σε κινεί η κεντρομόλος, η ιστορικότητα, προχωράς σε σπείρες προσεκτικά, σαν αρχαιολόγος ή αποταριχευτής, αποτιμάς τα κειμήλιά σου. Εμένα με κινεί η φυγόκεντρος, η οριακή εντύπωση, το σπάσιμο του κύκλου. Καλά, έστω, αυτά μου αρέσει να σκηνοθετώ.»

[ Από την εισαγωγή του βιβλίου ]