Πόντος Γενοκτονία. Οι Κραυγές των άφωνων νεκρών περιμένουν (1919-2019)

Ο ομότιμος καθηγητής του πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας Κωνσταντίνος Φωτιάδης, αφιερώνει το βιβλίο του με θέμα "Πόντος Γενοκτονία. Οι Κραυγές των Άφωνων Νεκρών Περιμένουν, 1919 – 2019", του Κέντρου Ποντιακών Μελετών, στους 353.000 νεκρούς της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.

Όπως επισημαίνει στον πρόλογό του ο Κωνσταντίνος Φωτιάδης, «οι νεκροί μας δεν έχουν ανάγκη από ένα απλό μνημόσυνο, αλλά από ένα διαρκή αγώνα διεκδίκησης της διεθνούς αναγνώρισης της γενοκτονίας… Οι κραυγές των άφωνων νεκρών μας περιμένουν να ξυπνήσουμε, να μην τους ξεχάσουμε. Συγχωρέστε με είπε κάποτε ο Μπεν Γκουριού, αλλά ποτέ μην ξεχάσετε. Η μνήμη δεν είναι παρελθόν, είναι σπόρος της σκέψης και του καρπού. Είναι θεμέλιο της ζωής μας, μας συμβουλεύει ο Αργύρης Σφουντούρης που επέζησε από τη σφαγή του Διστόμου. Η άλωση της μνήμης είναι το τελευταίο στάδιο της εθνικής μας επιβίωσης, είναι ένα βήμα πριν την εθνική αυτοκτονία. Έχουμε υποχρέωση να διατηρούμε τη μνήμη, για να μπορούμε να θυμόμαστε, να στοχαζόμαστε και γιατί όχι να μη συγχωρούμε.

Η μνήμη δεν δολοφονείται. Στους δοσίλογους της μνήμης και τους τουρκοπροσκυνημένους των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, που μας συμβουλεύουν να αποδεχτούμε την ήττα μας, αφού έχει χαθεί η μάχη, απαντούμε ότι αν δεν συνεχίσουμε δεν θα υπάρξει άλλη μάχη.. Μέσα σε χαλάσματα, κάτω από πέτρες, καταπλακωμένες από γκρεμισμένους τρούλους και πάνω από κομματιασμένες άγιες τράπεζες θα ηχούν για πάντα οι κραυγές εκείνων που κατακρεουργήθηκαν σε χώρους προσευχής και κατάνυξης. Που πέθαναν μέσα και γύρω από τα μοναστήρια του Πόντου. Εκεί όπου οι σταυροί έγιναν δολοφονικά όργανα, οι εικόνες προσανάμματα, τα καντήλια θρύψαλα και οι επιτάφιοι σαμάρια σε ζώα. Εκεί όπου τα πατώματα, τα προαύλια, οι νάρθηκες και τα ιερά πλημμύρισαν με αίμα και συντελέστηκαν κάθε είδους αίσχη. Κραυγές μικρών παιδιών, νεαρών γυναικών, σεβάσμιων γερόντων, κραυγές αθώων.