"...όταν η Αντιγόνη δεν βήχει, ακούει..."

Η Αντιγόνη όταν δεν βήχει, ακούει...

Το βιβλίο αυτό το έγραψε ο θυμός. Θυμός ενάντια στη μητέρα, στον πατέρα, στην οικογένεια, στον τόπο και στην ταυτόχρονη ιστορία.

Οικογένεια - αντανάκλαση της εποχής, εποχή γεμάτη αδικία, φόβο και οικονομική εξαθλίωση, που προσπαθεί να επιβιώσει σε μια χώρα που μισεί τους κατοίκους της, όχι όλους, μόνον αυτούς που αρνούνται να ζουν και να δρουν κατ εικόνα και ομοίωση της πολιτικής πατριαρχίας. Αντίδοτό τους, η δυνατή, θολή αριστερή φαντασίωση. Μέσα σ αυτή ζει η Αντιγόνη, η μητέρα. Αντλεί τόλμη, σκληρό λόγο και τα δικά της όνειρα. Μέσα από αυτήν "εκπαιδεύει" τεμαχίζοντας τα παιδιά της.

Και γίνεται ο άξονας ενδοοικογενειακής ταξικής πάλης ενάντια στον πατέρα με το αριστερό παρελθόν που αποσκιρτώντας, κρίνοντας και γνωρίζοντας τα πολλά ακόμη αναπάντητα "γιατί" αυτής της ιστορίας, γίνεται ο αγαπημένος εχθρός της Αντιγόνης.

Ανάμεσα στους δυο αυτούς πόλους μεγαλώνουν τρία κορίτσια που ψάχνουν να σωθούν. Το ένα κρύφτηκε μέσα στο γάμο του, το άλλο μετανάστευσε σε πολύ μακρινό τόπο, και το τρίτο, το μωρό, σηκώνοντας το βάρος της ενοχής της ενηλικίωσής του απέδρασε εγκαταλείποντας το οικογενειακό σχήμα, την Αντιγόνη και το βήχα της.