Στέλλα

...Ο κομήτης, διαπεράσας την γηίνην ατμόσφαιραν, ηλέκτρισε φρικωδώς την υψηλήν εκείνην κορυφήν των Άλπεων, τα ευάερα ύψη και τα δυο ευαίσθητα όντα που επλανώντο στην γραφικήν αυτήν κορυφήν.
...Ο Ραφαήλ ήρπασε την Στέλλαν στην αγκάλην του και την εφίλησε στο στόμα. Η επαφή των δύο σωμάτων παρέσχεν εις αυτούς μίαν νέαν περίεργον αίσθησιν, που δεν είχαν δοκιμάσει ποτέ εις τας παραφόρους ερωτικάς διαχύσεις των. Την κρατούσε σφιχτά στην αγκάλη του, τα φιλιά των δεν είχαν τέλος, ησθάνετο δε ότι το εγώ του εξηφανίζετο, συγχωνευόμενον εις μίαν και μόνην συνείδησιν με την γυναίκα που ελάτρευε τόσο πολύ. Αστραπαί ηυλάκωναν τον ορίζοντα. Ολόκληρος ο ουρανός ήτο γεμάτος από μαγνητικούς κραδασμούς του Βορείου Σέλαος...
Ο Ραφαήλ και η Στέλλα εισήλθον εις την σκηνήν. Κατακλιθέντες επί των κλινοστρωμνών, είδαν ν αναπηδούν χιλιάδες σπινθήρες. Ολόκληρος η φύσις ήτο ηλεκτρισμένη τρομακτικά. Η Στέλλα είχε καλυφθεί υπό σπινθήρων. Φωσφορώδεις ανταύγειαι διέτρεχον την λευκήν σάρκα της, ολόκληρον δε το σώμα εκείνο, επί του οποίου είχεν ανακαλύψει άλλοτε τας περιέργους εκδηλώσεις του ανθρωπίνου ηλεκτρισμού, κατείχετο υπό παροξυσμού απεριγράπτου.
-Αγάπη μου, του είπε, περιβάλλουσα αυτόν με τους λαξευμένους βραχίονάς της και σφίγγουσα το στόμα της στο δικό του, σαν απόψε δεν σ αγάπησα ποτέ...