Πρόσωπα στο παράθυρο

Αν δεις το πρόσωπο ενός φαντάσματος να σε κοιτάζει απ' το παράθυρο ενός ρημαγμένου σπιτιού, είναι βέβαιο πως... θα σου παγώσει το αίμα. Έπειτα όμως, αρχίζουν να εμφανίζονται ακόμη πιο μυστήριες εικόνες. Και ένα είναι βέβαιο: πως συμβαίνει κάτι πολύ μα πολύ μυστήριο...

[...]Δεν μπαίνω με τίποτα μέσα, σκέφτηκε ο Σταν, αλλά η Φλοέλα είχε ήδη προχωρήσει. Ο Σταν την ακολούθησε- τα πόδια του δεν υπάκουγαν στο μυαλό του.

Βρέθηκαν σ' έναν κλειστό χώρο, μπρόστά σε μια απότομη, πέτρινη σκάλα. Μια στριφογυριστή σκάλα που οδηγούσε στο σκοτεινό άγνωστο. Η Φλοέλα άρχισε να ανεβαίνει. Το ίδιο και ο Στάιν. Αργά...

... Πέντε σκαλιά έμεναν για την κορυφή.
Τέσσερα.

Ο Σταν ένιωθε τα πόδια του σαν τσιμεντένια αγκωνάρια, κι έβαζε όλη του τη δύναμη για να προχωρήσει.
Τρία.

Ο ήχος εκείνου του γέλιου - εκείνου του φριχτού, μοχθηρού, στανικού γέλιου- αντηχούσε ολόγυρα του.
Δύο.

Δεν είναι αργά για να γυρίσεις πίσω, άκουσε τη φωνή μέσα του. Υπάρχει ακόμη χρόνος. Αλλά ο Σταν ήξερε πολύ καλά πως δεν υπήρχε.[...]