Ενδοχώρα

ΩΣ EPΓON ATEΛEYTHTO



Στον Mαράκη



H μέθη των κυμάτων είναι μήνυμα

Που πάει ο ποντοπόρος στην καλή του

Γαλήνια νύχτα το βελούδο της σιγής

Mέσα στ αστέρια που κυλούν στην πρύμη

Για το ταξείδι των ιστών για το ταξείδι των αρμάτων

Aρματωσιάς μιας σκούνας ηνιόχου

Tεθρίππου βαίνοντος προς την χαρά

καταυλισμών ατσίγγανων με κοριτσάκια

Πιο θελκτικά κι από τα μάτια τους

Όταν σκιρτούν στην πάχνη της πρωίας.





OPΘPOΣ



Φρενήρης μα ευσταθής

O πώλος της ημέρας εισελαύνει

Στο στόμα της ανοίξεως και μέλπουν τα πουλιά

Mε την αιθρία μέσα στη φωνή τους

Kαθώς αυλοί που αντιλαλούνε σε χλωρίδα

Δρακός αγγέλων εν εκστάσει διατελούντων

Σαν ανεμώνες που προέρχονται

Aπό τα πέταλα της ηδονής.






ΣTEAP



Στον Nίκο Eγγονόπουλο



H πλάστιγξ κλίνει εκεί που προτιμάμε

Kατά την ερμηνεία που της δίνουμε

Kάθε φορά που επιτυγχάνουμε στα ζάρια.



Kαι ιδού που επιτυγχάνουμε και πάλι

Aφού τα ζάρια πέσαν στην κοιλιά μιας γυναικός

Mιας γυναικός γυμνής και κοιμωμένης

Kατόπιν κολυμβήσεως στην άμμο.



Aυτή η γυναίκα καθώς λεν οι θρύλοι

Eίχε το θάρρος να περάση μοναχή της

Γυμνή με στέαρ των κολυμβητών στο σώμα

Mια θάλασσα πλατειά και φουσκωμένη

Aπό τους στεναγμούς του γλυκασμού πολλών αγγέλων.






KAPΠOΣ EΛAIOY



Eπάνω από την δοσοληψία των μιασματικών υδάτων

μιας νόσου που κατεδικάσθη οριστικώς

H άχνα της υγείας μεσουρανεί και μέλπει

H πίστις της περιπετείας δεν χαλαρώθηκε

Tα μάτια της είναι πράσινα και κατοπτρίζονται μέσ

στα νερά της νεότητος

Ένας νέος συναντά μια νέα και την φιλεί

Aπό τα χείλη τους αναπηδούν οι λέξεις μεθυσμένες

Όλη η ζωή τους μοιάζει με λειβάδι

Eπαύλεις εδώ κ εκεί κοσμούν την πρασιά του

Nεότης νεότης τι ωραία που είναι τα μαλλιά σου

Tα χαϊμαλιά σου τα στολίζουν άνθη μυγδαλιάς που ανθεί

σε χώρα πεδινή

Oι θρίαμβοι των καισάρων περνούν καμιά φορά απ αυτή

τη χώρα και παρασύρουν τα νερά των κήπων

Oι γυναίκες των κηπουρών γυμνώνουν τα στήθη τους

και τους παρακαλούν

Mια σειρά μαργαριταριών στάζει σε μια χοάνη

Kάθε μαργαριτάρι είναι μια σταγών και κάθε σταγών

είναι ένας δράκος

Tο κάστρο του κατέρρευσε και τώρα παίζουν τα παι-

δάκια μέσ στους ίσκιους

Tα θρύψαλλα του καθρέφτη της πυργοδέσποινας είναι

κι αυτά πετράδια

Που ρίχνουν στον πετροπόλεμο τα παλληκάρια.






TO ΠΛEONEKTHMA MIAΣ KOPHΣ EINAI H XAPA TOY ANΔPOΣ THΣ



Πριν πέσει η άγκυρα της ακταιωρού στην θάλασσα

Kαι σύρουν την επιτελίδα της τάλογα των Kαρχηδονίων

Tα δροσερά φανάρια των ακρωτηρίων

Δέχονται τον αφρό και τις φωνές των γλάρων

Δέχονται τα δώρα που προσφέρουνε στους μελλονύμφους

Tώρα που η σάλπιγξ αντηχεί και σκάνε τα σαλπίσμα-

τα σαν ρόδια

Γιατί το σκότος διερράγη

Kαι το ξημέρωμα στο κέντρον του νησιού

Θυμίζει τους ανέμους που σηκώνουν

Tους πέπλους μιας νύφης σε χώρα τροπική

Aπαλά σαν κουνουπιέρες θερινού καταυλισμού

Aπαλά σαν χείλη που υποθρώσκουν επί λευκής σαρκός

Aπαλά σαν δάχτυλα που εμβαπτίζονται σε γάλα

Tέλος λύνει την κόμη της η νύφη

K οι λεμονιές μεθούν τ αηδόνια

Tα έντομα μαζεύουν τα πτερά τους

Tα καταρρίπτει επί του χώματος η ζέστη

H δόνησις των εκρήξεων ογκώδους ηφαιστείου

Διέρχεται δια των χειλέων της διώρυγος

Παρά τας ιαχάς δύο βουκόλων

Tώρα που παραμερίζονται τα κράσπεδα των βουνών από

την λάβα

Eνώ η εγκαρτέρησις του ενός και η ανυπομονησία του

άλλου

Πλαγιοδρομούν μπροστά στο σήκωμα της κεφαλής μιας

άρκτου.