Δύο ουτοπίες και μια ψευδαίσθηση...

Τα θεατρικά έργα δεν είναι μόνο για να μας διασκεδάζουν! Πρέπει ταυτόχρονα με τη ψυχαγωγία που παρέχουν και να μας διδάσκουν! Αν αυτό που διδάσκουν είναι σωστό ή λάθος, αυτό θα έρθει να το δείξει το πλήρωμα του χρόνου, δηλαδή το κατά πόσο επίκαιρο και διαχρονικό με το πέρασμα του χρόνου μπορεί να παραμένει ένα έργο.
Τα τρία θεατρικά έργα αυτού του βιβλίου δεν γράφτηκαν την ίδια εποχή, διαδοχικά το ένα μετά το άλλο ως τριλογία, αλλά σε μια μεγάλη χρονική περίοδο είκοσι ετών, που κατά τη διάρκειά της μεσολάβησαν και άλλα θεατρικά έργα που έγραψε ο συγγραφέας καθώς και πάρα πολλά ποιήματα. Επέλεξε, όμως, αυτά τα συγκεκριμένα θεατρικά έργα γιατί έχουν ενιαίο ύφος και στυλ και αν και κινούνται κυρίως στη σφαίρα της φαντασίας, θεωρούνται άκρως διαχρονικά και επίκαιρα για κάθε εποχή, καθότι και τα τρία εμπεριέχουν το υπαρξιακό πρόβλημα, που θέλουμε δε θέλουμε είναι πάντα το πιο επίκαιρο και διαχρονικό, που μας συντροφεύει σε όλη μας την ζωή!
Πρόκειται για μία θεατρική τριλογία στην οποία κυριαρχεί το ονειρικό, το παράδοξο και το μεταφυσικό. Όλα αυτά είναι δεμένα με έναν ακραίο πολλές φορές ρομαντισμό, που όμως δεν παραγνωρίζει, ούτε και αγνοεί την πεζή πραγματικότητα.
Στη συγκεκριμένη θεατρική τριλογία, όταν οι καταστάσεις πιέζουν τόσο που να οδηγούν σε αδιέξοδο, εκεί επεμβαίνει ο από μηχανής Θεός και η τύχη και δίνουν τη λύση, ώστε να ικανοποιούνται τόσο τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν στο έργο, όσο και οι αναγνώστες!
Όμως μη φανταστείτε ότι τα έργα που θα διαβάσετε τελειώνουν με το λεγόμενο happy end. Η εξέλιξη των γεγονότων είναι πολύ ασυνήθιστη και το τέλος έρχεται με αρκετά απρόσμενο τρόπο, που όμως ποτέ δεν απογοητεύει τον αναγνώστη.