Το τέλος των ανθρώπινων δικαιωμάτων

Τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν γίνει η ιδεολογία μετά το "τέλος των ιδελογιών", η ιδεολογία στο τέλος της ιστορίας, η μόνη ιδεολογία που ενώνει αριστερά και δεξιά, βορρά και νότο, κυβερνήσεις και αντιφρονούντες. Αλλά ο θρίαμβος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι γεμάτος παράδοξα. Περισσότερες παραβιάσεις των αρχών τους έχουν διαπραχθεί στην πρόσφατη ιστορία μας από οποιαδήποτε άλλη "λιγότερο φωτισμένη" εποχή. Και ενώ τα ανθρώπινα δικαιώματα αποτελούν την μεγαλύτερη θεσμική καινοτομία του πολτικού φιλελευθερισμού, η φιλελεύθερη νεωτεριστική νομική και πολιτική θεωρία έχει αγνοήσει τη σύγχρονη φιλοσοφία και γίνεται περιγραφικά ανακριβής και ηθικά πτωχή.
Το "Τέλος των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων" προσπαθεί να συμπληρώσει αυτό το ιστορικό και θεωρητικό κενό. Το πρώτο μέρος αποτελεί μια εναλλακτική ιστορία του φυσικού δικαίου, στην οποία τα φυσικά και αργότερα τα ανθρώπινα δικαιώματα αντιπροσωπεύουν τον αιώνιο αγώνα του ανθρώπου να ανατρέψει την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Αλλά η ριζοσπαστική δυναμική των δικαιωμάτων απορρίφθηκε γρήγορα από κυβερνήσεις και εξουσίες και ο "ανθρωπισμός" με τις κυρώσεις και τους "δίκαιους πολέμους" του έχει γίνει η κύρια κανονιστική γλώσσα της νέας αυτοκρατορίας.[...]

Από το οπισθόφυλλο του βιβλόυ