Οι μεγάλοι σταθμοί της βαλκανικής ιστορίας (1683-2018)

Από τις εξελίξεις που ακολούθησαν τη Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή και τη Συνθήκη του Ιασίου σημαντική για την Ελλάδα ήταν η Συνθήκη της Αμιένης, η οποία υπογράφηκε μεταξύ Γαλλίας και Αγγλίας και ρύθμιζε κυρίως θέματα αποικιών των δύο χωρών καθώς και των Ολλανδίας και Ισπανίας, συμμάχων της Γαλλίας. Με την υπογραφή της (25 Μαρτίου 1802) τα Επτάνησα, τα οποία με τη Συνθήκη του Κάμπο Φόρμιο (17 Οκτωβρίου του 1797 ) και τη διάλυση της Δημοκρατίας της Βενετίας από τον Ναπολέοντα είχαν παραχωρηθεί στη Γαλλία, αναγνωρίστηκαν ως "Επτάνησος Πολιτεία", μια αυτόνομη δημοκρατία υπό την επικυριαρχία της Πύλης, όπως είχε αποφασισθεί με τη Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης (21 Μαρτίου 1800) μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας, οι οποίες είχαν υπογράψει το 1798 Συνθήκη Συμμαχίας, οκταετούς διάρκειας, με σκοπό την εκδίωξη των Γάλλων από την Ανατολική Μεσόγειο δεδομένου ότι ο Ναπολέων κατακτούσε ήδη την Αίγυπτο. Την Επτάνησο Πολιτεία αποτελούσαν τα νησιά Κέρκυρα, Παξοί, Λευκάδα, Ιθάκη, Κεφαλονιά, Ζάκυνθος, Κύθηρα και οι πέριξ αυτών μικρές νησίδες, στις οποίες περιλαμβανόταν και η νήσος Σάσων.

Όμως, ο βίος της Επτανήσου Πολιτείας υπήρξε πολύ σύντομος. Με τη Συνθήκη του Τιλσίτ (8 Ιουλίου 1807), που ακολούθησε τη νίκη του Ναπολέοντα στο Αούστερλιτς, τα Επτάνησα παραχωρήθηκαν πάλι στη Γαλλία, η οποία τον Αύγουστο του 1807 απέσπασε από τον Αλή Πασά την Πάργα. Στη συνέχεια, μεταξύ του 1809 και του 1814, οι Άγγλοι κατέκτησαν σταδιακά όλα τα Ιόνια Νησιά και με τη Συνθήκη των Παρισίων (5 Νοεμβρίου 1815) δημιουργήθηκε το αυτόνομο Ιονικό κράτος υπό την προστασία της Μεγάλης Βρετανίας με το επίσημο όνομα "Ηνωμένον Κράτος των Ιονίων Νήσων", γνωστό και ως Ιόνιος Πολιτεία. Το 1850 το κοινοβούλιό του ψήφισε την ένωση με την Ελλάδα, την οποία απέρριψε η Μεγάλη Βρετανία ως εγγυήτρια δύναμη. Τελικά, τα Επτάνησα δόθηκαν στην Ελλάδα, ως "προίκα" του νέου βασιλιά της, Γεώργιου Α, το 1864.