Αν ακούει το φεγγάρι...

Σ ένα υπόγειο καταφύγιο από τον κόσμο που τους καταδιώκει, έναν κόσμο που "δε γελάει" και "δεν αγαπάει τη μουσική", έναν κόσμο από "μαμάδες του κομμωτηρίου" και πατεράδες που τους εγκατέλειψαν για κάποια "άλλη", εκεί συναντιούνται, μεγαλώνουν και δημιουργούν τα ρεφραίν που βασανίζουν τη σκέψη τους, τρεις νέοι. Τους ενώνει η μουσική, δεν είναι αυτό που λέμε "καλά παιδιά", δεν είναι μουσικές ιδιοφυίες, ψάχνουν να βρουν μια θέση στον κόσμο μας και συνήθως δεν τους το επιτρέπουμε γιατί "δεν έκαναν τις σωστές επιλογές".

Η συγκινητική προσπάθεια να βγουν από το υπόγειο των ονείρων, στη σκηνή της συναυλίας, να αναμετρηθούν με το κοινό, να καταλάβουν "αν ακούει το φεγγάρι", αρνούμενοι ότι οι θέσεις έχουν κλείσει, συνειδητοποιώντας ταυτόχρονα ότι το "μαζί" είναι η μαγική λέξη, το φως, το χαμόγελο, η επιτυχία... Όλα αυτά κίνησαν και συγκίνησαν εμένα να σκηνοθετήσω το έργο. Γιατί όλοι κάποτε περάσαμε από τη σκοτεινιά, όλοι είπαμε κάποια στιγμή "είμαι έτοιμος", όλοι υπήρξαμε νέοι...

Παύλος Δανελάτος