Ήταν κάτι ταινίες...

Ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου δεν κάθισε να διαλέξει αυτά τα φιλμ που με αυστηρά κριτήρια, σχετικά με τα σκηνοθεσία, το σενάριο, τις ερμηνείες, τη μουσική, τη φωτογραφία ή το μοντάζ, πληρούν τις προϋποθέσεις ένταξης σε ένα top 100. Γι αυτό και δεν θα βρείτε τον "Πολίτη Κέιν" ή "Το θωρηκτό Ποτέμκιν", τον "Κανόνα του παιχνιδιού" ή τον "Δράκο". Το συναίσθημα, το ρίγος της επαφής με το φιλμικό σώμα, το όραμα για το μέλλον που πλησιάζει γοργά (και μάλλον απειλητικά), η σπίθα για διαρκή σκέψη πάνω στα όσα είδε στο πανί συνετέλεσαν πολύ παραπάνω στο να συνταχθεί ένα βιωματικό έργο. Ένα έργο που δεν θέλει να παραθέσει 100 κριτικές, αλλά να αφήσει στον αναγνώστη να συμμεριστεί τον τρόπο σκέψης του δημιουργού του. Η αφήγηση είναι δαιδαλώδης και περνά από τη μια ταινία στην άλλη σε απόσταση μόλις μιας παραγράφου, συνδέοντάς τες νοηματικά και ξετυλίγοντας έναν αλλιώτικο μίτο Αριάδνης. Μπορεί να εκπλαγείτε από κάποιες αναφορές, να παραξενευτείτε ή να ενθουσιαστείτε από άλλες, ασύμβατες ενίοτε με τη συνήθη κριτική αποτίμηση ορισμένων από τα φιλμ. Δεν είναι και τόσο "πρέπον", αν θέλετε, να περιλαμβάνεται τόσο πρώιμα εδώ ο νέος Μάικλ Γουιντερμπάτομ, με το "Ο δολοφόνος μέσα μου". Όμως, η πένα έχει αφεθεί να ακολουθήσει τις βουλές της ψυχής, μια που εκείνη κάνει κουμάντο στο κείμενο...