Θέατρο σκιών

Αρχέγονη έκφραση του δημιουργικού πνεύματος των λαών, αληθινό θησαυροφυλάκιο της λαϊκής παράδοσης, έτσι καθώς μεταδίδεται από τη μια γενιά στην άλλη και ενεργοποιείται αέναα χάρη στις εγγενείς αρετές της προφορικότητας και του αυτοσχεδιασμού, πολλαπλός και πολυσήμαντος χώρος μιας αστείρευτης εφευρετικότητας στη γλώσσα, την κίνηση, την εικόνα, τη μουσική και τη σκηνική τέχνη, άραγε το θέατρο σκιών ανήκει, στις μέρες μας, σ εκείνα τα έργα της παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς, τα οποία πρέπει, επειγόντως, να κατατάξουμε στον κατάλογο των έργων που κινδυνεύουν; Και αν έτσι όντως συμβαίνει, μπορούμε άραγε να φανταστούμε σχέδια διάσωσης, ανάλογα με εκείνα που καταστρώθηκαν για τη συντήρηση των αρχαίων μημείων, γνωρίζοντας ότι πρόκειται για μια δημιουργία, της οποίας η επιβίωση (συνάρτηση του πολιτισμικού συνόλου στο οποίο ανήκει) εκφεύγει, εξ ορισμού, από τον βολανταρισμό του αρχαιολάτρη, ή μήπως θα πρέπει να παραδεχθούμε το μοιραίο της μελλοντικής εξαφάνισής του και να παραστούμε, ανίσχυροι, στον οριστικό καταποντισμό του κάτω από την ακάθεκτη αμμοθύελλα του σύγχρονου μαζικού πολιτισμού;