26 Ποιήματα

Τι θα θελα
Τώρα που αρχίζει
Το θανάσιμο ποίημα
Και η αρχή κομματιάζεται
Σαν εκείνον που ψάχνει
Τη νύχτα
Με θαλάσσιο φως;

Από τη σελίδα 15 του βιβλίου

ΚΡΙΤΙΚΗ



H καθημερινότητα μας πνίγει. H καθημερινότητα στραγγαλίζει την ομορφιά, κάνει αδύνατη την έμπνευση, την ευτυχία. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Δαλακούρα υπερασπίζεται ποιητικά αυτή τη θέση - το έχει κάνει και στο παρελθόν με ανάλογη επιτυχία. Μόνο που, όσο μέσα στον χρόνο σωρεύονται ποιήματα και συλλογές, οι κατασκευές της γίνονται πιο συμπαγείς, η συγκίνηση πιο πλήρης, το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα πιο αρτιωμένο. Την ίδια στιγμή που το βλέμμα της πηγαίνει έως κάτω, στον βυθό των πραγμάτων, η τεχνική της πετάει ψηλά, να δώσει σάρκα και οστά σε άγνωρες διαστάσεις της φαντασίας: «Με τα πόδια κλειστά σε στάση προσοχής πριν / αρχίσουν τους ύμνους τα αιλουροειδή / και οι σαύρες / στα μικρά πιάτα τους κρατήσουν για τις ίδιες τον / τελευταίο χορό. / Με την πάλη των σιωπηλών ιερέων που δεν έχουν / αποφασίσει αν τα χρυσαφένια απογεύματα είναι για / έρωτα ή προσευχή. / Κοιτάζω να τελειώνει δυσοίωνα το φάσμα των / κουρασμένων λεγεώνων. / Ακούω το ποδοβολητό των μικρών ζώων και τη μανία / να ξεφεύγει από τη μάνα των γηρατειών» λέει στο ποίημα «Ετσι τελειώνει κάθε σάρκα». Γιατί ελπίδα δεν υπάρχει καμιά, κάποτε όλα θα γίνουν σκόνη· και οι ποιητές έχουν στο στόμα τους διαρκώς αυτή τη στυφή, χωμάτινη γεύση του τέλους.

Εικόνες. Εικόνες, η μία πάνω στην άλλη, σαν παλίμψηστο. Ετσι λειτουργούν οι στίχοι της Δαλακούρα. Τη στιγμή που ολοκληρώνει τη μία, ξεκινά να τη σβήνει «γράφοντας» πάνω της μια άλλη. Ο αναγνώστης έχει μπροστά του όλη την υπέροχη φαντασμαγορία της ζωής - όχι μόνο της μεγάλης Ζωής του Κόσμου, αλλά και της δικής του, της μικρής και ανάξιας: χρώματα, προθέσεις, χειρονομίες, υποθέσεις, πιθανότητες, ματαιώσεις. Ολα χωνεύονται στον ερειπιώνα της καθημερινότητας. Και ο πολτός αυτός παράγει έναν αλλόκοτο αισθησιασμό, ένα αλάφιασμα, ένα ρίγος μεταφυσικό που κεντρίζει την ύπαρξη προς τα εμπρός, προς το άγνωστο, το καινούργιο και το θαυμαστό - καθώς η καταλυτική αίσθηση της ματαιότητας δεν είναι σε θέση να ακυρώσει το παντοδύναμο ένστικτο της αυτοσυντήρησης, τη δίψα για ζωή: «Μην αρνηθείς τη γλώσσα που μιλιόταν παλιά. Μην ακολουθείς τη λαίλαπα, το σκοτάδι, την ξηρασία. Μες στο νερό ακολούθησε τον ουράνιο πατέρα που αποκτά το αίσθημα όταν κρυστάλλινο δέος δονεί» («Φάντασμα αγάπης»).



ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΟΥΛΙΑΡΑΚΗΣ

ΤΟ ΒΗΜΑ, 13-06-2004