Φιλί στο μέτωπο

Το ήξερες ότι κάποιες πεταλούδες ζουν μονάχα μια μέρα και μετά πεθαίνουν; Μέσα σε μια μέρα χωράνε όλες οι αισθήσεις τους. Μέσα σε μία στιγμή ενώνονται με τα χρώματα του κόσμου και την αμέσως επόμενη μας εγκαταλείπουν. Σαν να μην μπόρεσαν να αντέξουν την τόση ευτυχία. Σαν να μην ήθελαν να δουν την τόση δυστυχία. Πεταλούδα θα ήθελα να ήμουν.

Διαβάστε στις πρώτες σελίδες του βιβλίου:

Υπάρχει στην Ιαπωνία ένας υπέροχος μύθος που μιλάει για τις ψυχές που ενώνονται πέρα από τον χρόνο, τον χώρο και τις καταστάσεις με ένα μυστικό νήμα. Για τις ψυχές που τις ενώνει μια μυστική κλωστή η οποία μπορεί να τεντώνεται, να μπερδεύεται, να αφήνει τους ανθρώπους να χάνονται μέσα στον χρόνο και μέσα στον κόσμο, όμως είναι πάντα εκεί και τους κρατάει ενωμένους.

Οι άνθρωποι που ενώνονται με την «Κόκκινη Χορδή της Μοίρας» είναι προορισμένοι να συναντηθούν, όσο μακριά και αν βρίσκονται. Όση απόσταση και αν χρειαστεί να διανύσουν.

Οι άνθρωποι που τους ενώνει η Κόκκινη Χορδή της Μοίρας είναι πάντα μαζί. Ήταν μαζί πριν γνωριστούν. Θα είναι μαζί ακόμη και αν τελικά αποφασίσουν να απομακρυνθούν. Θα είναι μαζί όσο μακριά και αν φύγουν, σε όσες ζωές και αν χρειαστεί να ξαναγεννηθούν. Θα καταφέρουν να συναντηθούν, όσο μακριά και αν γεννηθούν. Κάποιοι άνθρωποι απλά είναι μαζί. Γιατί τους ενώνει μια μυστική κόκκινη κλωστή. Για πάντα.

***************



- Πότε θα συναντηθούμε;
- Μετά από ένα χρόνο και έναν πόλεμο.
- Πότε τελειώνει ο πόλεμος;
- Όταν συναντηθούμε.

Mahmoud Darwish


***************

Sat nam : Χαιρετώ την αληθινή σου ταυτότητα.

Καλώς όρισες, αγαπημένε μου. Ξέρω πόσο δρόμο έκανες μέχρι εδώ. Γνωρίζω πόσο κουρασμένος νιώθεις. Έλα κάθισε λίγο μαζί μου, έλα κάθισε να ενώσουμε τις μοναξιές μας. Αυτές οι σελίδες εδώ είναι γραμμένες με δάκρυα και προσμονή. Περίμενα Εκείνον, βλέπεις, περίμενα εσένα, εμένα. Περίμενα να έρθει και να δώσει μορφή στο κενό. Να τον κοιτάξω στα μάτια, όπως εσένα τώρα, να ψιθυρίσω στο αυτί του, να τρυπώσω στην αγκαλιά του και να κάνει λίγο πιο εύκολο το πέρασμα σε αυτόν τον κόσμο.
Βλέπεις ψάχνουμε πάντα κάποιον να μας σώσει, κάποιον που θα δώσει εξήγηση σε όλα όσα φαίνονται μάταια, άδεια. Αυτό το κενό είναι βαθιά συνυφασμένο με την ύπαρξη μας. Ξέρω πως κι εσύ το κουβαλάς μαζί σου. Κάποιες στιγμές πιο έντονα από άλλες. Σαν να μας λείπει κάτι, σαν να λείπουμε από κάπου. Σαν να φύγαμε από το σπίτι μας και να προσγειωθήκαμε σε ξένο έδαφος.
Αυτές οι καταραμένες σελίδες είναι η προσευχή μου σε Εκείνον. Είναι η μόνη μου απόδειξη ότι υπάρχει. Και εσύ, εσύ αγαπημένε μου, θα γίνεις μάρτυρας αυτής της σιωπηλής συνάντησης. Μέσα από εσένα, θα τον συναντήσω άλλη μια φορά. Μέσα από εσένα, θα με συναντήσω και έστω για λίγο, το κενό αυτό θα γιομίσει ανάσες, ελπίδες και όνειρα.
Γι’αυτό θα σε παρακαλέσω, όσο είσαι εδώ, κράτα μου το χέρι και να είσαι ευγενικός. Κρατάς στα χέρια σου την ψυχή μου.

***************

Η Αρχή.

«Κύριε, μήπως έχετε βρει την ψυχή μου;», ρώτησε διστακτικά.
Μια ολόκληρη ζωή προσπαθούσε να καλύψει το κενό. Να χωρέσει μέσα της αυτό που θα την έκανε να νιώσει ότι αξίζει.
Ότι αξίζει η προσπάθεια.
Δε της άρεσε αυτός ο κόσμος.
Όχι δεν την ικανοποιούσε η λειτουργία του.
Δεν θα έπρεπε να ήταν εδώ, μα τα γραμμένα αλλιώς είχαν ορίσει.
Όσο προσπαθούσε να ταιριάξει, τόσο πιο μακριά πήγαινε.
Όσο προσπαθούσε να νιώσει καλά, τόσο πιο άσχημα ένιωθε για εκείνον. Ήταν άσχημος, κενός, διεστραμμένος.
Όχι, όχι αυτός. Οι άνθρωποί του. Και αυτή, ήταν μία από αυτούς.
«Έχετε νιώσει ξένος μέσα στο ίδιο σας το σπίτι;» τον ρώτησε ξανά.
Λιποτάκτης σε έναν πόλεμο που δεν ήταν δικός της. Δεν άνηκε σε πόλεμο η ψυχή της. Ίσως γι’ αυτό δε την είχε βρει ακόμα.
Το σώμα της φιλοξενούμενο σε τόπο εχθρικό.
Η ψυχή δεν ακολούθησε. Φοβήθηκε, προστατεύτηκε, δεν πείστηκε ακόμα.
Κανείς δεν ξέρει.
Αυτή όμως παθιασμένη με ό,τι φλεγόταν από την ψυχή του σε αυτόν τον κόσμο, περιφερόταν αλαφροΐσκιωτα,
Αναζητώντας ό,τι δεν υπήρχε πια.
Αγαπούσε ό,τι παλλόταν στους ρυθμούς της, ρουφούσε λαίμαργα ό,τι μύριζε ζωή, ακολουθούσε πανικόβλητη κάθε περαστικό που της θύμιζε οικογένεια.
Τελικά κατάλαβε πως η ψυχή της δεν ήθελε να βρεθεί. Δεν ήθελε να ξεπουληθεί και την άφηνε μόνη.
Φρόντισε να χωριστεί σε πολλά μικρά κομμάτια και να κρυφτεί σε διάφορα μέρη του αφιλόξενου κόσμου. Εκείνα τα μέρη θα ήταν το σπίτι της.
Βρίσκοντας εκείνα, θα έβρισκε κομμάτια του εαυτού της.
Πλέκοντάς τα μεταξύ τους, θα έφτιαχνε από την αρχή αυτό που θα έφερνε το τέλος.
Το τέλος της.
Βλέπεις… το ένιωθε. Η ψυχή της δεν θα δεχόταν να μείνει εδώ, λερωμένη, βουτηγμένη σε δυσωδίες, ανθρώπινες αδυναμίες.
Έτσι λοιπόν, το κορίτσι, παγιδευμένο σε έναν αέναο κύκλο συμπτώσεων, σκόνταψε και έπεσε επάνω σας, κύριε.
Και σας ξαναρωτάει.
«Μήπως, κατά λάθος, έχετε βρει κάπου μέσα σας, κομμάτι της ψυχής μου;».

***************

Περιπλανήθηκα.
Έκανα όσα σου υποσχέθηκα να κάνω. Ήμουν περίεργη, ατίθαση, αντιδραστική, δεν χώρεσα σε κουτάκια, δεν βολεύτηκα σε μαλακά μαξιλάρια.
Ήρθα για να σε βρω και μέχρι να το κάνω δε θα σταματήσω να ζω.
Περιπλανήθηκα σε τόπους, σύρθηκα σε λάσπες, πέταξα σε ουρανούς, έψαξα σε κάθε σπιθαμή, κρεμιόμουν από κάθε περαστικό βλέμμα.
Δεν σε βρήκα πουθενά.
Έμεινα τόσο μόνη.
Και από την άλλη, αν δεν έμενα μόνη, πως θα έφτανα κοντά σου;
Αν είχα βάλει άλλον στον θρόνο σου, που θα στεκόσουν όταν θα ερχόσουν;
Αν είχα αφεθεί σε άλλες αγκαλιές, πως θα απολάμβανα μια μέρα τη δική σου;
Σου υποσχέθηκα να σε βρω.
Δε θα καθυστερήσω σε κορμιά, δε θα διστάσω σε πεινασμένα βλέμματα, δε θα δοθώ σε προσωρινές ευτυχίες…
Κλέβω εικόνες αυτού του κόσμου, για να τις ζήσω μαζί σου.
Όλα είναι ασπρόμαυρα αλλά δε με πειράζει.
Μαζί σου θα λάβουν το χρώμα που τους αξίζει.
Μαζί σου? με ακούς;
Υπόσχεση.