Φθινόπωρο στο Πεκίνο ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

Χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, ο Αμαντής Ντουντού είναι φριχτός τύπος. Τα βάζει με όλο τον κόσμο, και ίσως στα μισά της ιστορίας να καταργηθεί, ίσα-ίσα γιατί είναι κακόπιστος, αλαζόνας, αυθάδης και φανφαρόνος. Κι από πάνω ομοφυλόφιλος. Όλα σχεδόν τα πρόσωπα είναι τώρα παρόντα κι απ’ αυτό θα βγουν πράγματα λογιώ-λογιώ. Πρώτα πρώτα η κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής, που είναι πολλή δουλειά γιατί ξεχάσανε τα σκύρα. Κι όμως είναι βασικό και δεν μπορούν να τα αντικαταστήσουν με καβούκια από κίτρινα σαλιγγαράκια, καθώς δεν το πρότεινε κανείς. Για την ώρα, θα στ΄΄ησουν τις ράγιες πάνω στις τραβέρσες και θα τις αγήσουν στον αέρα, περιμένοντας, κι έπειτα θα βάλουνε τα σκύρα από κάτω., όταν έρθουν. Φυσικά, γίνεται κι έτσι μια σιδηροδρομική γραμμή. Ωστόσο, δεν είναι τούτη η ιστορία με τα σκύρα που προέβλεπα όταν ανάγγειλα ότι θα μιλούσα για χαλίκια της ερήμου. Χωρίς αμφιβολία, ήταν ένας τρόπος για να δώσω μια εικόνα με κραυγαλέο συμβολισμό και αδύνατη διανοητικά, μα είναι αυτονόητο ότι η ατμόσφραιρα σε μιαν έρημο σαν ετούτη καταντάει στο τέλος αρκετά εξουθενωτική, εξαιτίας πρωταρχικά αυτού του ήλιου με τις μαύρες ζώνες.