Η εικόνα

Στην πρώτη φωτογραφία, η μικρή Ανν φοράει μαύρο κομπινεζόν και από κάτω μόνο τις κάλτσες της και ζαρτιέρες αζούρ, παρόμοιες με εκείνες που είχα ήδη θαυμάσει στους κήπους του Μπαγκατέλλ. […] Η κοπέλα στέκεται όρθια, κοντά σε μια κολόνα, στην ίδια στάση στην οποία την είχε τοποθετήσει η Κλαιρ για να κρύψει το κλεμμένο τριαντάφυλλο κάτω από το φόρεμα. […] Στη θέση του φορέματος, υπάρχει μόνο το κομπινεζόν? ανασηκώνει με τα δυο χέρια το ελαφρύ ύφασμά του, εκθέτοντας στα βλέμματα τους μισάνοιχτους μηρούς…

Αυτό που παρακολουθούμε στην Εικόνα είναι ένα αλληγορικό πορνογραφικό παραμύθι, μια σαδομαζοχιστική ιστορία αγάπης – και τα δύσβατα στάδια του έρωτα που οδηγούν στην (όποια) ολοκλήρωσή του. Μια απολαυστική, όσο και οδυνηρή ερωτική εξομολόγηση – και ταυτόχρονα αποπλάνηση.

Η Susan Sontag συγκαταλέγει την Εικόνα στα πέντε υποδειγματικά πορνογραφικά έργα τα οποία αίρονται σε άλλο επίπεδο από εκείνο του είδους τους.

«Ως κοινωνικά και ψυχολογικά φαινόμενα, όλα τα πορνογραφικά κείμενα έχουν την ίδια υπόσταση: είναι ντοκουμέντα. Αλλά από τη σκοπιά της τέχνης, ορισμένα από αυτά μπορεί να αποτελούν κάτι άλλο. Τα Τρία κοριτσάκια της μαμάς τους του Πιερ Λουίς, η Ιστορία του ματιού και η Μαντάμ Εντουαρντά του Ζωρζ Μπατάιγ, καθώς και τα ψευδωνυμικά Ιστορία της Ο. και Η εικόνα […] ανήκουν στη λογοτεχνία».

Susan Sontag



«Μπροστά στη ζωή της [συγγραφέως Κατρίν Ρομπ-Γκριγιέ], οι Πενήντα αποχρώσεις του γκρι μοιάζουν με ταινία του Ντίσνεϋ…»

Toni Bentley,

Vanity Fair