Ο θρύλος της θάλασσας

490 – 479 π.Χ.
«…Ο Ήλιος έκαιγε υπερβολικά για τέτοια εποχή. Η αλμύρα έτσουζε αφόρητα το κορμί μου. Η σκόνη, ανακατεμένη με λογής-λογής έντομα, τρύπωνε σαδιστικά στα σώματα των πολεμιστών κάνοντας τον ιδρώτα λάσπη. Ένιωθα πως δεν θα ξεκολλούσε πια ο μπρούτζος από το πετσί μου».
Στον Μαραθώνα… Ύστερα οι Θερμοπύλες, το Αρτεμίσιο, η Σαλαμίνα και η τελική αναμέτρηση στην πεδιάδα της Πλάταιας.
Ο Ευρύλοχος του Νικόλαου, από την Πλάταια, δοκιμάζεται στο έπος των Ελληνοπερσικών πολέμων, στην πιο δοξασμένη περίοδο του ελληνισμού. Ο οπλίτης από τη Βοιωτία πέρασε τα παιδικά του χρόνια στη Σκιώνη της Χαλκιδικής, όπου γνώρισε τον θρυλικό δύτη Σκυλλία και τη μοναχοκόρη του Κυάνη. Το παιχνίδι κάνει αχώριστα τα δυο παιδιά και το αγνό ερωτικό σκίρτημα ξυπνά στην αγκαλιά της αθωότητας. Ο Σκυλλίας, συνεργάτης και φίλος του Νικόλαου, γίνεται τρόπον τινά μέντορας του Ευρύλοχου, μαθαίνοντάς του τα μυστικά της θάλασσας. Αλλά πριν περάσει καν την εφηβεία, ο νεαρός επιστρέφει με τον έμπορο πατέρα του στη γενέθλια πόλη, αφήνοντας όμως την καρδιά του στα σμαραγδένια νερά της Χαλκιδικής.
Οι μέρες της επιστροφής είναι θαμπές. Ο Πέρσης Κυρίαρχος επιβουλεύεται την Ελλάδα. Οι σκιές του Ολέθρου ματώνουν τα σύννεφα της Ανατολής, λεκιάζοντας το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας. Τον αέρα στεφανώνει ο κουρνιαχτός της αγωνίας. Ο ορυμαγδός της Οδύνης ταρακουνά τις Πύλες της Δύσης. Οι βάρβαροι της Ασίας αλυχτούν αφιονισμένοι. Τα τύμπανα του πολέμου ηχούν ακατάπαυστα. Πλοία αμέτρητα, μυριάδες πεζοί και καβαλάρηδες σέρνουνε πίσω τους το Χαμό…