Στης Χλόης τα απόκρυφα …και άλλα σημεία και τέρατα

Μια ανελέητα τολμηρή, εφιαλτική, όσο και γοητευτική κατάδυση στα άπατα νερά του εξόριστου ελληνικού κόσμου, όπου ο διπλά ερωτικά προσδιορισμένος σπασμός του ξεριζωμού και του νόστου συμφύρεται αρμονικά με το άνοστον ήμαρ και τον αντίστοιχο ηδονικό σπασμό της γραφής. Δεκαοχτώ πρωτότυπα χρονικά αφηγηματικής μαθητείας, τρυφερού χλευασμού κι ευσεβών (ή μη) πόθων, από τη γραφίδα ενός απ' τους συναρπαστικότερους πεζογράφους μας, τον οποίο η Ελευθεροτυπία είχε χαρακτηρίσει «απ' τους σημαντικότερους πνευματικούς εκπροσώπους του απόδημου ελληνισμού».
Στο «Λάθρα ονειρώσσας μαγικήν εικόνα» ο ήρωας εκμυστηρεύεται: «Οφείλω να ομολογήσω ότι το γκράφιτι που κάποτε περιφρονούσα ως τέχνη περιθωριακή, είχε εμπνεύσει τουλάχιστον ένα μου μυθιστόρημα και αιτία ήταν οι περιπέτειες μιας γραμμής! Τώρα η μαύρη τρύπα, του ερεβώδους αιδοίου αυτή τη φορά, - κι όχι αυτές του διαστήματος για τις οποίες τόσος λόγος γινόταν - θα μπορούσε, γονιμοποιούμενη καταλλήλως, να αποτελέσει την πρώτη ύλη για ένα συναρπαστικό διήγημα αν...»

Γιατί όμως ο νεαρός και πολλά υποσχόμενος διηγηματογράφος αδυνατεί να «εκσπερματώσει» συγγραφικά;

Αλλά και μια παρθένα όπως η Χλόη, που αποθανατίζεται στον περίφημο πίνακα του Jules Lesebvre, πώς και γιατί δημιούργησε τόσα σκάνδαλα κατά την τελευταία εκατονταετία;

Σε ποιες «μαύρες τρύπες» του σύμπαντος έχει χαθεί ο επαναπατρισθείς νεαρός που νιώθει σαν «εξωγήινος»;

Ο συγγραφέας αυτής της συναρπαστικής συλλογής διηγημάτων, επιχειρώντας να συνθέσει το αίνιγμα της ζωής και της τέχνης, αποφαίνεται μέσω του αφηγητή του: «Τα τέρατα, αργά ή γρήγορα τα γνωρίζουμε. Κάποια σημεία όμως είναι γραφτό να παραμένουν ες αεί άδηλα, κρύφια, αινιγματικά...»