Τέλος Φθινοπώρου

Η μακρόχρονη θητεία της σ. στην παιδική λογοτεχνία έχει αφήσει έντονα τα ίχνη της σε αυτή την πρώτη της απόπειρα να συγγράψει λογοτεχνία για ενήλικους αναγνώστες.
Το μυθιστόρημα αποδεικνύεται πολύ μικρό σε έκταση για να καλύψει το εύρος της μυθοπλασίας. Οι περισσότεροι χαρακτήρες - εκτός από τον κεντρικό - δεν έχουν καθόλου συγγραφικό βάθος, πολλά πρόσωπα, που είναι απαραίτητα για την πλοκή, αναδύονται στιγμιαία και κατόπιν χάνονται στην αφάνεια, οι διάλογοι σε αρκετά σημεία δείχνουν αναληθοφανείς και ορισμένα περιστατικά που περιγράφονται αφήνονται στο μισοσκόταδο της ανεπαρκούς εξήγησης π.χ. οι επίμονοι ολόιδιοι εφιάλτες της Έλλης. Στα συν του βιβλίου η πολύ ενδιαφέρουσα ιδέα της υπόθεσης, η οποία κατά τη γνώμη μου έπρεπε να τύχει μιας διαφορετικής συγγραφικής υποστήριξης. Νομίζω ότι ένα διπλάσιο - τουλάχιστον - σε αριθμό σελίδων μυθιστόρημα θα ήταν περισσότερο ταιριαστό για την πλοκή που καταθέτει η σ. Καμιά φορά το γνωστό "ουκ εν τω πολλώ το ευ" δεν δικαιώνεται κι εδώ πιστεύω ότι έχουμε μια τέτοια περίπτωση. Δυο αστέρια κι αυτά με επιείκεια...