Οι 7 τρελοί

Μέσα του αιμοραγούσε. Όλη του η θλίψη, που δεν τη συγκρατούσε πια, ξεχυνόταν προς τον ορίζοντα, που μετά βίας διακρινόταν ανάμεσα στα σύρματα και τους τρολέδες των τραμ· ξαφνικά ένιωσε ότι βάδιζε πάνω στην ίδια του την απόγνωση, σαν σε κάποιο χαλί. Όπως ακριβώς συμβαίνει με τα άλογα που, ξεκοιλιασμένα από έναν ταύρο, τυλίγονται στα ίδια τους τα σπλάχνα, έτσι κι εκείνος σε κάθε βήμα που έκανε έμενε δίχως αίμα στα πνευμόνια. Ανάσαινε αργά και απελπιζόταν ότι δε θα έφτανε ποτέ. Πού; Δεν είχα ιδέα.

Ποιος είναι τελικά ο ήρωας του Αρλτ; "Τελειωμένος" looser ή τυχοδιώκτης που το λέει η καρδιά του; Ημιπαράνομος, υπεξαιρέτης και υποψήφιος δολοφόνος ή μάρτυρας, αναξιοπαθών φτωχοδιάβολος και εκπεσών άγγελος; Ιδεολόγος επαναστάτης ή εξαγριωμένος φουκαράς, αποκλεισμένος από το σύστημα; Αλλοτριωμένο γρανάζι ενός δαιμόνιου μηχανισμού ή "απελεύθερος" που βαδίζει προς την κάθαρσή του; Ποιοι είναι οι 7 τρελοί, οι εμβληματικές όσο και γκροτέσκες μορφές μιας πινακοθήκης που απαρτίζεται από αντι-ήρωες; Και ποια είναι η καταχθόνια μυστική οργάνωση που μηχανεύεται ο Αστρολόγος, στην ίδρυση της οποίας πρωτοστατεί ο κεντρικός ήρωας, ο Ρέμο Ερδοσάιν; Ποιος ο στόχος και ποιες οι μέθοδοι δράσης της; Αγιάζει, εντέλει, ο σκοπός τα μέσα; Σε αυτά και σε άλλα πολλά ερωτήματα απαντάει, συχνά από κοινού με τον αναγνώστη, ο Αργεντινός (αλλά κοντοχωριανός μας, ως προς την ιδιοσυγκρασία) Ρομπέρτο Αρλτ, σε ένα μυθιστόρημα που, αν και κλασικό, θα έλεγε κανείς ότι γράφτηκε μόλις χθες.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου