Το τέλος της θλίψης

Μελετώντας ποίηση, τι αλήθεια ψάχνουμε;

Μια αρχή ή ένα τέλος;

Μήπως ένα τέλος προάγγελο κάποιας αρχής; ή μια αρχή δίχως τέλος;

Και τι είναι τάχατες η ποίηση, ποιό κύριο βάρος φέρει;

Τίνος το βήμα σηματοδοτεί; και ποιό το τίμημα όλης αυτής της ιερουργίας;

Τί δίνουμε και τί παίρνουμε;

Τί προσφέρουμε και με τί ανταλλάσσεται; Αν ανταλλάσσεται…

Κάθε τέλος εκτός από λήξη αποτελεί και ένα φόρο που οφείλουμε να πληρώσουμε στην προσπάθειά μας να εκπληρώσουμε την επιθυμία μας, έτσι κι εδώ, θεώρησα ότι όφειλα να καταθέσω ένα τουλάχιστον νόμισμα, ένα από εκείνα τα νομίσματα που μου πέφτουν από την τσέπη κάθε φορά που αντιμιλώ στον καθρέφτη της γιαγιάς, ένα χρυσό νόμισμα που επιβιώνει στους αιώνες, ένα νόμισμα από την ιδιαίτερη πατρίδα μου.

Έχουμε ένα μακρύ δρόμο να περπατήσουμε. Θα σταθούμε σε κάποια σημεία. Θα αφουγκραστούμε τη σιωπή. Θα διασχίσουμε την πεζότητα στην προσπάθειά μας να φτάσουμε ένα εκπληρωμένο προορισμό και τότε θα αποκριθούμε σε ερωτήματα σύμφωνα με τις γνώσεις και τις εμπειρίες της διαδρομής μας…

Και κάπου εκεί, στο τέλος του δικού μας πια διαδρόμου θα είμαστε έτοιμοι να αντικρίσουμε, να εισέλθουμε και να βιώσουμε τη λάμψη του προορισμού μας.

Καλό διάβα…