Αναμνήσεις από την αντίσταση στον εμφύλιο και την προσφυγιά

Άλλο ένα ενδιαφέρον αυτοβιογραφικό πόνημα από έναν από τους πρωταγωνιστές της αντίστασης και του εμφύλιου που γεύτηκε και την πολιτική εξορία στο μακρινό Ουζμπεκιστάν, στην πρωτεύουσα του οποίου, την Τασκένδη, έζησε τα γεγονότα της αδυσώπητης σύγκρουσης ανάμεσα στους ζαχαριαδικούς και τους αντιζαχαριαδικούς, όταν μετά το θάνατο του Στάλιν είχε φτάσει η ώρα της αποκαθήλωσης του λατρεμένου αλλά και πανίσχυρου Γ.Γ. του εξόριστου ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη. Το βιβλίο αν και μένει μισό ( ο θάνατος πρόλαβε τον σ.) είναι πολύ σημαντικό ως πηγή πληροφόρησης και η αφήγηση έχει ένα έντονα προσωπικό χρώμα καθώς ο σ. περνάει όλες τις πολιτικές εξελίξεις και τα ιστορικά γεγονότα της ταραχώδους εποχής που έζησε μέσα από το προσωπικό του φίλτρο αφηγούμενος σε πολλές περιπτώσεις γεγονότα που έπεσαν στην άμεση αντίληψή του. Να σημειωθεί ότι ο σ. ήταν λόγω ιδιότητας (ανώτερο στέλεχος στον ΕΛΑΣ) αρκετά κοντά στην πολιτική ηγεσία και τα πρωτοκλασάτα στελέχη του ΚΚΕ και έχει γι΄αυτό το λόγο πληροφόρηση και γνώση για πορισμένα σημαντικά θέματα της κατοχής, του εμφύλιου και της εξορίας, από εντελώς πρώτο χέρι.
Ασκεί έντονη κριτική στην πολιτική Ζαχαριάδη και δεν διστάζει να βγάλει τα άπλυτα του ΠΓ και της ΚΕ του ΚΚΕ στη φόρα γιατί εκείνο που τον έκαιγε ήταν η κάθαρση της ανίκανης και εγκληματικής ηγεσίας στην κορυφή του αγαπημένου κόμματός του. Εντύπωση προκαλούν οι μαφιόζικες και προβοκατόρικες μέθοδοι που χρησιμοποιούσε η τότε ηγεσία του ΚΚΕ για να σπιλώσει προσωπικότητες και να διαφθείρει συνειδήσεις αγωνιστών και απλών ή ηγετικών μελών στην προσπάθειά της να κρατηθεί στην εξουσία. Ιδιαίτερα αλγεινή αίσθηση προκαλεί και η καταγραφείσα δήλωση του Ζαχαριάδη (στην 7η Ολομέλεια του ΚΚΕ λίγο πριν την καθαίρεσή του) ότι οφείλει εξηγήσεις και λογοδοσία μόνο στην ΚΕ του ΚΚΣΕ (δηλαδή στους Σοβιετικούς και μόνο!!) αρνούμενος να προβεί στην αγαπημένη του αυτοκριτική, την οποία ζητούσε πάντα από τους κομματικούς υποτελείς του, θαρρείς και η θέση του ΓΓ του ΚΚΕ, που εκπροσωπούσε χιλιάδες λαού και εξέφραζε αμέριστες ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο και μια καλύτερη πατρίδα, δεν τον δέσμευε διόλου!
Ευχαριστούμε τον καπετάν Τάσο Λευτεριά που μοιράστηκε τις πολύτιμες αναμνήσεις του και δεν τις κράτησε μέσα του ώστε να χαθούν δια παντός στον αδυσώπητο ωκεανό του χρόνου.