Οι δρόμοι της πείνας ΜΕΤΑΧΕ1ΡΙΣΜΕΝΟ

Στα μεγάλα τσιφλίκια της εσωτερικής Βραζιλίας αρχίζουν «οι δρόμοι της πείνας» και στις καινούργιες παραθαλάσσιες πόλεις τα εξαθλιωμένα μπουλούκια των ξεσπιτωμένων αγροτών κάνουν τον προσωρινό σταθμό τους. Γύρω από τους δύο αυτούς πόλους χτίζεται όχι μόνο αυτό το μυθιστόρημα, αλλά μαζί κι ολόκληρο το έργο του Γιόργκε Αμάντο. Οι δουλευτάδες της υπαίθρου θα γίνουν εργάτες των πόλεων, οι μεγαλοκτηματίες θα παίζουν πια την τύχη τους στο εμπόριο και το μόνο πράγμα που δε θα αλλάξει είναι η πείνα –φαινόμενο τυπικό μιας χώρας που είναι από τις πιο πλούσιες του κόσμου. Κι είναι ακριβώς αυτή η πραγματικότητα που έχει προσπαθήσει να συλλάβει και να περιγράψει σ’ όλη της την έκταση και σ’ όλο της το βάθος ο Γιόργκε Αμάντο.


Ο Αμάντο αγαπά τον άνθρωπο. Η αγάπη του δεν είναι κλαψιάρικη ή ψεύτικη σαν μερικών άλλων, δεν είναι η «αγάπη» του «ανώτερου» προς τους «κατώτερούς του, καθώς είναι του Φώκνερ, δεν είναι η «αγάπη» που νιώθει
Ο «πολιτισμός» για τους πρωτόγονους τύπους, καθώς είναι του Στάινμπεκ, μα η αγάπη ενός ανθρώπου για τους συνανθρώπους του.