Αλεξανδρινοί επικοί ποιητές

Με το θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου (323 π.Χ.) ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο της ιστορίας και του πολιτισμού των Ελλήνων. Τα ελληνικά επιτεύγματα σε όλους τους τομείς της τέχνης και του επιστητού γίνονται κτήμα όλων των ανθρώπων, ή τουλάχιστον εκείνων που είναι σε θέση να κατανοήσουν την ελληνική γλώσσα καλά και να αξιοποιήσουν τις νέες δυνατότητες που τους προσφέρονται. Η ίδια η ελληνική γλώσσα, από την άλλη, αποκτά αυτή την εποχή νέο χαρακτήρα, καθώς οι αρχαίες διάλεκτοι τείνουν να χάσουν την αυτοτέλειά τους και να συγχωνευθούν σε μια ενιαία, κατά το δυνατόν, γλωσσική μορφή, την Κοινή. Κύρια συνιστώσα στην κοινή αυτή γλώσσα είναι η αττική διάλεκτος. Η εξέλιξη αυτή της ελληνικής, η οποία τείνει σε αναλυτικότερες δομές στη σύνταξη και στην απλούστευση της γραμματικής, την ευνοεί ώστε να καταστεί προσιτή στους αλλόγλωσσους και καθολικό όργανο επικοινωνίας για όσους ανθρώπους επιθυμούν να αυτοπροσδιορίζονται ως μορφωμένοι. [...]

Περιεχόμενα:

Εισαγωγή
Οι συγγραφείς
Κείμενα
Σημειώσεις

ΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ:
Νικαίνετος ο Αβδηρίτης (ή Σάμιος)
Απολλώνιος ο Ρόδιος
Ηγησιάναξ ο Αλεξανδρεύς
Θεόλυτος ο Μηθυμναίος
Ριανός ο Κρης
Μοιρώ (ή Μυρώ) η Βυζάντια
Δημοσθένης ο Βιθυνός
Φαίστος
Ευφορίων ο Χαλκιδεύς
Ερατοσθένης ο Κυρηναίος
Μαιΐστας
Ερμώναξ (ή Έρμων) ο Δήλιος
Αλέξανδρος ο Εφέσιος
Μάτρων ο Πιτανεύς