Αυτή η νύχτα μένει

Δούλεψα και στην Αθήνα, δίπλα σε μεγάλους του λαϊκού τραγουδιού. Σε μαγαζιά με πρώτη φίρμα την Πόλυ Πάνου ή το Μανώλη Αγγελόπουλο. Κι είδα κι εδώ τα ωραία πράγματα. Αυτό που λέμε, μία από τα ίδια. Το 'χει φαίνεται η πανούργα και άτιμη νύχτα. Είδα άντρες να σφάζονται με το σουγιά. Περιουσίες να εξανεμίζονται φύλλο φτερό. Είδα τραγουδίστρια να σπάει μπουκάλι και να χαρακώνει πελάτη γιατί τα 'ριξε στη δικιά της. Μαγαζιά να καίγονται. Φιλίες αγοριών να γίνονται μίση και πάθη άγρια για το μουνί της τραγουδίστριας. Είδα αρραβώνες να διαλύονται για τα όμορφα ή τ' άγρια θαμμένα μάτια του οποιουδήποτε Μάριου. Είδα έναν κόσμο που άναψε και έκαψε πάνω σε μια σκηνή όλο μάγια. Σαν τον πιο άγριο και άπονο έρωτα που θα 'θελε να γράψει ο Λόρκα. Σαν ένα Φλαμένγκο πάνω σε απαγορευμένα βήματα κι άγριες φιγούρες της φωτιάς. Μπορεί και σαν σκηνές που ο Αλμοντοβάρ και ο Φασμπίντερ δεν πρόλαβαν να βάλουν στις ταινίες τους, γιατί δεν έζησαν, δεν είδαν για να εμπνευστούν.
Γυναίκες που αγάπησαν και αγαπήθηκαν. Που γνώρισαν τον έρωτα με εκατοντάδες άντρες. Μια ζωή που ποτέ δεν θα ζήσει η νοικοκυρά, η υπάλληλος του γραφείου, η γιατρός, η αντιεισαγγελεύς. Κι αν το τολμήσουνε ποτέ, αλίμονό τους! Μα και μπράβο τους! Γλέντησα, μέθυσα, ερωτεύτηκα, ταξίδεψα, πήρα χρήματα, έζησα ίσα με δέκα ζωές. Άλλες μέσ' στο όνειρο κι άλλες σαν εφιάλτη. Η ατμόσφαιρα στα μπουζούκια είναι καβλωτική. Έντονοι έρωτες με κρεσέντο τη νύχτα και το πρωί δεν υπήρχαν. Είδα τραγουδιστές και τραγουδίστριες να κάνουν ερωτικές εξομολογήσεις, να ορκίζονται με όρκους αιώνιας αγάπης και το άλλο βράδυ να συναντιούνται και να ξανασυστήνονται. Γιατί; Μα επειδή είχαν ξεχάσει, λόγω αλκοόλ, ακόμα και τα πρόσωπά τους...