11 χρόνια μετά...

"Ακόμα η ψυχή σου είναι βαριά; Να μην είναι... Έφερες δύο αγγελούδια στο κόσμο και τους οφείλεις να σταθείς πλάι τους. Κι αυτό θα γίνει με τη ψυχή σου ανάλαφρη. Αυτών που έσπειραν κακό είναι η ψυχή βασανισμένη. Αυτών που σπέρνουν καλό είναι ανάλαφρη. Να σπείρεις πολύ καλό λοιπόν μεγαλώνοντας τα παιδιά σου σωστά. Να είσαι πάντα εκεί γι αυτά. Να ξεχαστεί το κακό που έσπειρες. Και εγώ πάντα θα σε αγαπώ και θα σε συγχωρώ για όλα. Όμως δεν θα σε ξανααγγίξω ποτέ. Γιατί απλά δεν θα ξεχάσω ποτέ. Αλλά θα σε έχω συγχωρέσει ψυχή μου."



Χρόνια είχε να τον πεί ψυχή μου τον Άγγελο. Τον αγάπησε, τον αγάπησε πολύ. Κάθε πόνος που τάραξε το ταλεπωρημένο κορμί της, το όνομά του άκουγε και έφευγε. "Σ αγαπώ Άγγελε" έλεγε η
Αννούλα και ο πόνος έφευγε μακριά. Κάτι σαν ξόρκι, κάτι σαν λύτρωση. Κι όμως... Ποτέ δεν θα ήταν μαζί του. Ποτέ δεν θα γινόταν αληθινό το όνειρό της. Η ίδια αποφάσισε να το συνθλίψει.
Εκείνος την ανάγκασε. Εκείνος και έντεκα ολόκληρα χρόνια.