Στις πηγές της βυζαντινής φιλοσοφίας

Ο Κάντ έθεσε στην "Κριτική του Καθαρού Λόγου" τις βάσεις της νεωτερικής φιλοσοφίας με τα τέσσερα, πασίγνωστα πλέον, ερωτήματά του: "Τί δύναμαι να γνωρίζω;", "Τι οφείλω να πράττω;", "Τί δύναμαι να γνωρίζω;", "Τί οφείλω να πράττω;", "Τί επιτρέπεται να ελπίζω;" και "Τί είναι ο άνθρωπος;". Πρόκειται για τα ίδια μεγάλα ερωτήματα με τα οποία, παρά τη διαφορά της οπτικής, η χριστιανική ή ευρύτερα η θρησκεύουσα φιλοσοφία συγκρούεται καθημερινά κι αντίθετα απ' ό,τι πιστεύεται γενικά, οι απαντήσεις που προσφέρει δεν είναι μόνο πολλαπλές, αλλά συχνά κι αντικρουόμενες, επειδή ακριβώς οι υποτιθέμενες "λύσεις" που προτείνει δεν εξασφαλίζουν παρά αγωνία για τη σωτηρία, ανοιχτά ερωτήματα για το παρόν κι αβεβαιότητα για το μέλλον. Δεν είναι μήπως η φιλοσοφία, χριστιανική και μη, ένα είδος δέσμευσης σε κάποιες κανονιστικές αρχές, στις οποίες η εκάστοτε σχολή προσδίδει οικουμενικό χαρακτήρα; [...]