Η δεξιά ερωμένη

Μια και δεν είχα ιδέα, μήτε απόκτησα ποτέ, από τον ψυχισμό των γυναικών, η μόνη γλώσσα που γνώριζα ήταν του χαμόγελου. Αν γελούσαν ή χαμογελούσαν, όλα ήταν καλά. Αν γκρίνιαζαν, ήταν άσχημα. Αν ούρλιαζαν, ήταν πολύ άσχημα. Αν έπαιρναν μαχαίρι και το κουνούσαν απειλητικά, ήταν πάρα πολύ άσχημα. Αν έκλαιγαν, ήταν θλιβερά. Το χειρότερο ήταν όταν δεν μιλούσαν, διότι αυτό εσήμαινε ότι η σκέψη τους πήγαινε στα τεράστια και δραστήρια γεννητικά όργανα των παλαιών ή υποψήφιων εραστών τους, στην ευγένειά τους, στην κιμπαροσύνη και στο μεγαλείο τους, στα σφιχτά τους στομάχια και στην ερωτευμένη συμπεριφορά τους. Με την Δυναμό ήμουν πολύ σοβαρά ερωτευμένος για να αναρωτηθώ σοβαρά περί του είδους της συντροφίας που θα είχαμε. Υπερέβαινε παρασάγγες τις ελπίδες αυτή η ακαταμάχητη μορφή.