Όπως στον Πινόκιο

Η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων που είδα όταν ήμουν παιδί ήταν η Χιονάτη. Και δεν μου' χε αρέσει καθόλου. Θυμάμαι η γιαγιά μου μ' έβγαλε άρον άρον από τον κινηματογράφο γιατί όλοι ολόγυρα έλεγαν ενοχλημένα «πείτε του παιδιού να πάψει» κι εγώ αντιδρούσα χάλια: Φώναζαν μεσ' το σινεμά «χαζή» την Χιονάτη που άφηνε την κακιά μητριά της να τη βασανίζει -αντί να της στράψει κάνα χαστούκι να συνέρθει- και ύστερα γινόταν υπηρέτρια σε κάτι νάνους που μάζευαν διαμάντια ολημερίς, χωρίς να τα κάνουν και τίποτα χρήσιμο μετά! Κι ήταν και λαίμαργη: έτρωγε ό,τι της έδινε ο κάθε περαστικός! Στην προκειμένη περίπτωση, περαστική ήταν η μεταμορφωμένη τρελή βασίλισσα που, ενώ ήταν κουκλάρα και κοκέτα, πήγε κι έκανε μάγια κι έγινε ελεεινό γραΐδιο και τάιζε μετά τα κοριτσάκια φαρμακερά μήλα.
Η Μνήμη ζωντανεύει τα πάντα. Μόνο
Κι απέρριψα το παραμύθι αμέσως.
Κι αγάπησα τον Πινόκιο, την επόμενη κινηματογραφική εμπειρία. Που, αν μη τι άλλο, ήταν παιδάκι! Καμωμένο από μάστορα. Ξύλινο παιδάκι και ξεχώριζε απ' τ' άλλα παιδιά. Κι ωστόσο πήγαινε σχολείο και μάθαινε γράμματα. Κι είχε για φίλο ένα γρύλο της νύχτας που τον έλεγε Συνείδηση. Και παρασυρόταν απ' τους κακούς, και περνούσε περιπέτειες φοβερές και χανόταν! Ένας ξύλινος κούκλος αγωνιζόταν για την ελευθερία του. Κι όταν την κέρδιζε, γινόταν άνθρωπος.[...]

Κάκια Ιγερινού