Μελοποιημένη ποίηση ΙΙΙ

Εάν δεν υπήρχαν τα αρχαία θέατρα στη χώρα μας, εγώ θα ήμουν άλλος. Πρωτομπήκα μέσα σ' αυτούς τους ιερούς χώρους ως θεατής-ακροατής και στη συνέχεια ως χορωδός, ως μουσικός ορχήστρας και τέλος ως συνθέτης και ερμηνευτής των έργων μου.
Παρ' ότι πέρασαν πάνω από 2000 χρόνια από τότε που κτίστηκαν, εν τούτοις η παρουσία αυτών που τα έκτισαν και τα ελάμπρυναν, είναι αισθητή. Τυχεροί όσοι, όπως εγώ, είχαν το προνόμιο να ζήσουν μέσα σ' αυτούς τους ιερούς χώρους.
Τυχερός κι αυτός ο λαός, γιατί μπορεί να γίνει το θεμέλιο να χτιστεί ένας καθολικός παλλαϊκός πολιτισμός.
Ομως μήπως αυτός δεν είναι ο τελικός στόχος για το ανώτατο στάδιο της ανθρώπινης ευδαιμονίας; Να γίνει δηλαδή ο ίδιος ο λαός συνδημιουργός στην οικοδόμηση ενός νέου πολιτισμού;
Αν ποτέ συμβεί κάτι τέτοιο στη χώρα μας, είμαι βέβαιος ότι θα στηριχτεί σ' αυτούς τους δύο ξεχωριστούς κόσμους -την Ποίηση και τη Μουσική- που όμως, καθώς συνενώνονται, γίνονται Ενα μέσα στη Μελοποιημένη Ποίηση και στη Λυρική Τραγωδία, τις δυο κορυφές του Απόλυτου Λυρισμού, αυτού του γνήσιου τέκνου της Συμπαντικής Αρμονίας.