525 τάγμα πεζικού

Συγχαρητήρια στις εκδόσεις "Τόπος" που κυκλοφόρησαν ξανά αυτό το βιβλίο του Χαριτόπουλου το οποίο είχε εξαντληθεί από τις προηγούμενες εκδόσεις του. Το βιβλίο είναι απολαυστικό αλλά και διδακτικό. Οι γυναίκες αναγνώστριες απλώς θα επιβεβαιώσουν ότι ο στρατός είναι ένα τρελοκομείο που είναι πραγματικό θαύμα το πώς λειτουργεί με τόσους συγκρουόμενους εγωισμούς, μικροσυμφέροντα και διαφορετικούς χαρακτήρες. Οι άνδρες αναγνώστες θα συνειδητοποιήσουν ότι δεν έχει αλλάξει σχεδόν τίποτα στη στρατιωτική νοοτροπία από το 1974 (όπου εκτυλίσσεται η υπόθεση του βιβλίου) μέχρι σήμερα. Παρά το γεγονός ότι τα όσα περιγράφει ο Χαριτόπουλος υποτίθεται πως γίνονται σε μία περίοδο με εξαιρετικά ανώμαλη πολιτική κατάσταση (μετάβαση από τη δικτατορία στη δημοκρατία εν μέσω πολέμου στην Κύπρο και επιστράτευσης στην Ελλάδα), πάρα πολλά έχουν μείνει απελπιστικά ίδια από τότε μέχρι σήμερα. Σχεδόν το 90% της ενέργειας που σπαταλούν οι στρατιώτες πάει χαμένη και μόνο το 10% φέρνει κάποιο χειροπιαστό αποτέλεσμα. Θα έλεγα μάλιστα ότι ο Έλληνας στρατιωτικός, ανεξαρτήτως βαθμού, φέρει ακόμα μέσα του κάτι από τον κλέφτη και τον αρματωλό του 1821. Μπορεί να έχουμε τακτικό στρατό κοντά 200 χρόνια τώρα, αλλά στην ψυχή και τη νοοτροπία είμαστε ακόμα ένα μπουλούκι ατάκτων - και αυτό φαίνεται πολύ έντονα στο βιβλίο του Χαριτόπουλου. Το κείμενο ξεχειλίζει από χιούμορ, άλλοτε εύθυμο και άλλοτε πικρό. Δεν απαιτούνται ιδιαίτερες ιστορικές γνώσεις για να μπει κανείς στην υπόθεση. Δεν απαιτούνται ούτε καν ιδιαίτερες στρατιωτικές γνώσεις, αφού είναι κυρίως μία τοιχογραφία χαρακτήρων που παρουσιάζονται ως καρικατούρες γελοιογραφίας πολλές φορές. Έξοχο βιβλίο, πραγματικά, που επιβεβαιώνει για μία ακόμα φορά το διαχρονικό αξίωμα ότι η φθορά και τα προβλήματα ενός στρατού στον πόλεμο ξεκινούν από την ίδια στιγμή που θα ξεμυτίσει από τα στρατόπεδά του.