Το φεμινιστικό κίνημα στην Ελλάδα (1830-1936)

Μεγάλωσε σε λαϊκή συνοικία. Εκεί, στη φτωχογειτονιά, θυμάμαι συχνά γυναίκες να κλαίνε. Αλλη έκλαιγε γιατί την παράτησε ο άντρας της. Αλλη έκλαιγε γιατί την απατούσε ο άντρας της. Αλλη έκλαιγε γιατί την κακομεταχειριζόταν ο άντρας της κι άλλη γιατί ο άντρας της ζούσε σε βάρος της.
Μεγαλώνοντας παρατηρούσα ότι σε κάθε οικογένεια ο άντρας είχε πάντα το πάνω χέρι. Αρχισα να διαβάζω και να διαπιστώνω πως η γυναίκα βρισκόταν πάντα σε δεύτερη μοίρα.
Κάποτε έπεσαν στα χέρια μου καμιά ογδονταριά τεύχη της «Εφημερίδος των Κυριών». Εκεί είδα την αντίθεση. Πόσο πρόβαλλε τη γυναίκα η Καλλιρόη Παρρέν!
Αρχισα να ενδιαφέρομαι για το γυναικείο κίνημα. Παρουσίασα την Ευανθία Καΐρη, τη Μαριγώ Ζαραφοπούλα, την Καλλιόπη Παπαλεξοπούλου, τις Φαναριώτισσες, τις γυναίκες στη Φιλική Εταιρεία, τις Φιλελληνίδες, τις δασκάλες του υπόδουλου ελληνισμού.
Τώρα παρουσιάζω το φεμινιστικό κίνημα στην Ελλάδα από τη σύσταση του ελληνικού κράτους ώς το 1936. Την κοινωνική θέση της γυναίκας στο δημοτικό τραγούδι, τη θέση της Ελληνίδας μετά την επανάσταση του '21, τους προδρόμους της γυναικείας παίδευσης, τις πρώτες δασκάλες, τις πρώτες επιστημόνισες, τις πρώτες καλλιτέχνιδες, την περιώνυμη Καλλιρόη Παρρέν, την εξέλιξη του φεμινιστικού κινήματος ώς το 1936, χρόνια ορόσημο για την πρόοδο και την πολιτική ζωή του τόπου μας».

Κούλα Ξηραδάκη