Το άχτι

Ν’ αντικρύσει το πρόσωπό του στον καθρέφτη της δίφυλλης ντουλάπας;


Να πάει πάλι φέτος το καλοκαίρι στο «Ζέφυρο» στα Πετράλωνα να δει την ίδια ταινία;


Να βάλει το πορτρέτο της στην κορνίζα;


N’ αφήσει αυτό το κάτι να επιπλέει στη µπανιέρα;


Να µείνει να φροντίζει τον τάφο της µητέρας του ή να γυρίσει στη µακρινή πατρίδα;


Να κλείσει τ’ αυτιά του στα ουρλιαχτά των σκύλων στο στρατόπεδο;


Να πετάξει την ασπίδα του και ν’ αυτοµολήσει στις τάξεις του εχθρού;


Να πάψει να σκέφτεται;


Ή να µείνει µε το άχτι;



Ξεριζωµένοι από τα µικράτα τους, οι ήρωες των δεκαέξι διηγηµάτων του Νίκου Ξένιου διασταυρώνουν τη φωνή τους µε την «άλλη» φωνή που µιλά µέσα τους, αυτήν τη θελκτική, τη γόησσα και την ερωµένη, την υπεύθυνη για τις ήττες και τους θριάµβους τους. Την «αγανακτισµένη» φωνή που τους αναγκάζει να συναντήσουν τους εφιάλτες τους, τους χαµένους γονείς τους, τον τόπο της καταγωγής τους, την άγρια κατάσταση στη νέα πατρίδα. Αλλά και τη βίαιη ενηλικίωση, καθώς και το χάος που τους χωρίζει από τους άλλους ανθρώπους.